Η οστεοπαθητική είναι συγχρόνως φιλοσοφία, επιστήμη και τέχνη σε ένα. Ως φιλοσοφία περιλαμβάνει την έννοια της ενότητας της δομής και της λειτουργίας του οργανισμού τόσο στην υγιή όσο και στην κατάσταση ασθένειας. Ως επιστήμη, περιλαμβάνει τμήματα της βιολογίας, χημείας και φυσικής προς όφελος της  υγείας και της πρόληψης, θεραπείας και ανακούφισης της νόσου. Ως τέχνη συνίσταται στην εφαρμογή της ως φιλοσοφίας και επιστήμης στην πράξη.

(H. M. Wright, Perspectives in Osteopathic Medicine. Kirksville College of Osteopathic Medicine, Kirksville 1976)

Αυτός ο ορισμός της οστεοπαθητικής εξακολουθεί να ισχύει έως σήμερα. Προκειμένου να ανταποκριθούν στις υψηλές απαιτήσεις, οι οστεοπαθητικοί χρειάζονται περιεκτικές ιατρικές γνώσεις, ιδιαίτερα στην ανατομία και τη φυσιολογία. Πρέπει να κατέχουν τις ειδικές διαγνωστικές και θεραπευτικές διαδικασίες της οστεοπαθητικής, να γνωρίζουν τα φιλοσοφικά και εννοιολογικά θεμέλια του επαγγέλματός τους και χρειάζονται ευαίσθητα χέρια που μπορούν να „ακούν“ το σώμα του ασθενούς και να „μιλούν“ μαζί του.

Οι οστεοπαθητικοί λαμβάνουν επίσης υπόψη την ενότητα του σώματος καθώς και τη γνώση των αυτο-θεραπευτικών δυνάμεών του και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ δομών και λειτουργιών. Η οστεοπαθητική δεν χρησιμοποιεί φάρμακα. Κάνει θεραπεία στη δομή του σώματος του ασθενούς και έτσι επιδρά στη φυσιολογία του. Η πραγματική οστεοπαθητική θεραπεία γίνεται καθαρά δια των χειρών. Η διατροφή, η ψυχολογική και κοινωνική κατάσταση καθώς και άλλοι παράγοντες της ζωής του ασθενούς λαμβάνονται υπόψη στον προσδιορισμό της θεραπείας και συμπεριλαμβάνονται στη θεραπεία.

Η οστεοπαθητικός προσπαθεί να διακρίνει μεταξύ συμπλεγμάτων δυσλειτουργιών-κλειδιών και δευτερευόντων συνεπειών. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για την επιλογή των τεχνικών και την επιτυχία της θεραπείας.

Η ταπεινή στάση και ο σεβασμός προς τον άνθρωπο ως σύνολο καθώς και προς τις δυνάμεις αυτορύθμισης του ανθρώπου και της φύσης είναι αναπόσπαστο τμήμα της οστεοπαθητικής.